کسی که دل زخم زلف او برون آرد

کبوتری است که از چنگ با ز بستاند

اگر نسیم صبا زلف او برافشاند

هزار جان مقید ز بند برهاند

منش ببینم از دور رخ نهم برخاک

مرا ببیند و از دور رخ بگرداند

چه اوفتاد که آن سرو راستین برخاست

خبر برید به دهقان که سرو بنشاند

سرشک دیدهٔ خسرو چنین که می بینم

اگر به کوه رسد کوه را بغلتاند